Rozdział 20

Sei

Dowiedziałam się dwóch rzeczy. Pierwszą z nich jest fakt, że naprawdę ciężko oddychało się powietrzem o konsystencji budyniu, szybko biegnąc w dodatku. Druga z nich była nawet bardziej oczywista i w tamtej chwili wiedział o niej każdy mieszkaniec wioski. Konoha została zaatakowana. O tak, to nie był żaden kaprys przyrody, czy też moje chore wahania nastrojów spowodowane hormonami. Bladoczerwony księżyc był sprawką Madary, a pełne przerażenia krzyki i ujadanie psów, utwierdziły mnie w tym, że jego armia zdążyła wkroczyć na teren wioski. Kimkolwiek ona była.
Nie bardzo chciałam się rozglądać na boki, choć jako profesjonalny ninja (którym nie byłam) powinnam badać otoczenie i obeznać się w sytuacji. Ale skoro nawet Kakshiemu, który kurczowo trzymał moją dłoń, nieświadomie motywując mnie tym do dalszego biegu, nie udało się zachować całkowitego spokoju, to co dopiero ja bym zaczęła robić, gdybym dowiedziała się co nam zagraża.  Mimo to miałam tyle pytań!

W końcu jeszcze niedawno byłam w moim/Kakashiego domu i prowadziłam sobie miłą pogawędkę z Sasuke, gdy tu nagle wparowuje Kakashi, całuje jak na filmach i prowadzi pędem nie wiadomo gdzie. Nie miałam przy sobie żadnej broni, nie licząc tej, która znajdowała się w torbie od Sasuke. Ale przecież jak zaatakuje mnie wrogi ninja, to nie poproszę go o minutkę czasu, bo muszę wśród tego żelastwa znaleźć kunai. Tak, myślę, że Madara by poczekał. Pffff.
 Nakierowując się na temat Madary. Zdążyłam skojarzyć fakty zaatakowania wioski z obsesją Starego Uchihy na moim punkcie i jak widać Kakashi również zorientował się w sytuacji. Czułam, że jeśli Hatake nie zaprowadzi mnie tam, gdzie chciał mnie zaprowadzić, to może nie być za wesoło. Wiedziałam, że gdyby Madara zagrodził nam teraz drogę, to nie mieliśmy żadnych szans go pokonać. Skąd to wiedziałam? Przeczucie, można powiedzieć. Albo to, że duszne powietrze mogło być spowodowane olbrzymią ilością potężnej energii kumulującej się gdzieś na obrzeżach wioski, a ta energia niewątpliwie należała do Madary. Szczerze, to w tamtej chwili byłam święcie przekonana, że wystarczyło jedno pstryknięcie by uśmiercić mnie i Kakashiego. Natychmiastowo. Albo przy naszych dwóch ostatnich spotkaniach grzecznie zostawiał swoją moc w domu i kazał jej się nigdzie nie ruszać, albo jakimś cudem byłam na nią bardziej odporna niż teraz. Coś mi się nie zgadza w logice jakoś. W końcu przy naszym pierwszym spotkaniu porządnie krwawiłam, a i owszem, ale nie pamiętam, bym połykała budyń zamiast rzadkiego powietrza. A przecież później odbyłam kilkanaście treningów z Kakashim, więc logicznie rzecz biorąc powinnam stać się silniejsza. Coś źle wyliczyłam? No musiałam coś źle wyliczyć, skoro teraz ledwo zipałam!
- Szybciej – rozkazał Kakashi stanowczo, głosem stłumionym przez gniew.
Oho! Kakashi był wkurzony. Madara musiał naprawdę wyczynić coś niesamowitego, skoro zdołał doprowadzić Ktosia do takiego stanu.

Tak szczerze, to mnie delikatnie rozzłościła jego uwaga. Przecież pędziłam jak szalona z ledwością łapiąc oddech! Nie wierzyłam w to, że mogłam poruszać się, choć trochę szybciej. Zresztą nie dzieliła nas specjalnie duża odległość. Biegłam prawie że równo z nim. Nie miał się, o co czepiać! Ale jako, że w takiej sytuacji ja też nie powinnam marudzić, to trzymałam język za zębami i pozwalałam mu prowadzić.  Wtem powietrze przeszył wybuch, tak potężny, że ziemia zadrżała pod jego natężeniem, a co za tym idzie, ja wraz z nią. Poderwałam głowę do góry, w momencie, gdy nade mną i Kakashim przelatywała olbrzymia, płonąca skała, która z impetem uderzyła w stojący obok budynek, w sekundę zamieniając go w ruinę. Gdy płonące drewno wystrzeliło w górę pod wpływem uderzenia, zmierzając wprost w naszą stronę, ja sama pchnęłam Kakashiego, by ten przyspieszył biegu. Dawka adrenaliny sprawiła, że potrafiłam się zmusić do wielu rzeczy. Zerknęłam przez ramię na płonący dom i przełknęłam ślinę. Skała, która go zmasakrowała wciąż żarzyła się ciemnym ogniem, a iskry buchały spod jej czerwonej skorupy. Wyglądała jak płonący meteoryt. Gdy ponownie poderwałam głowę ku niebu, ujrzałam więcej szybujących skał w kierunku wioski. Wszyscy hokage, miejcie nas w opiece. Madara miał ze sobą siły galaktyki. Jak my mamy z tym walczyć?!

Obito

A jednak zrobił to, tak jak zapowiadał. Jednak nie spodziewałem się, że wszystko stanie się tak szybko. Madara jest geniuszem, wiedziałem o tym od dawna, tak samo jak każdy istniejący shinobi na świecie. Lecz nie przypuszczałem, że zdoła w tak krótkim okresie czasu zebrać, liczącą ponad dziesięć tysięcy, armię białych Zetsu. Nawet niewyszkoleni, stanowili wielkie zagrożenie dla wioski, która na pewno nie miała tylu wojowników w zanadrzu. Do stworzenia takiej armii potrzebował kogoś posiadającego geny Hashiramy. Zatem kto? Kto był na tyle silny, by dać Madarze taką moc?!

Byłem sfrustrowany. Od zawsze myślałem, że wiem wszystko. Uważałem, że znam każdy krok Madary, ale ten dziad nie o wszystkim mi mówił, co teraz przysporzyło wiele problemów. W roztargnieniu chwyciłem za leżącą na ziemi kaburę i zacząłem pakować do niej najpotrzebniejsze rzeczy. Przyspieszone tykanie zegara, przypominało mi o zmarnowanym czasie, a stęchłe powietrze, którym wypełniona była ta nora, nagle zaczęło mi przeszkadzać. Za ile tu przybędą? Czy w ogóle przybędą? Gdybym tylko ostrzegł go wcześniej! Obiecałem, że będę informować go o każdym, pojedynczym zdarzeniu, by ona była bezpieczna. A teraz dałem im zaledwie kilkanaście sekund przewagi. Czy to wystarczyło, by uszli z tego żywi? Myśli kołowały swobodnie w mojej głowie, pozbawione wszelakiej grawitacji i sprawiały, że zacząłem czuć wyrzuty sumienia. Kto by pomyślał, że Madara zachowa wobec mnie jakiekolwiek środki ostrożności. Zawsze uważałem, że był zbyt dumny, by uznać mnie za zagrożenie. A jednak. Madara, ty podstępny draniu…

Wtem usłyszałem pukanie. Regularne trzy uderzenia, między z trzysekundowymi odstępami. Zapiąłem szybko suwak kabury i przypiąłem ją do pasa, szybkim krokiem zmierzając w kierunku prowizorycznych drzwi. Kryjówka moja i Madary nie była zbyt wyszukana, gdyż składała się z ciągu podziemnych korytarzy i choć liczyła w sobie mnóstwo wolnych pokoi, to napawała uczuciem klaustrofobii. Trikiem, który zastosowaliśmy, by nikt nas nie wykrył była iluzja, dzięki której, otwór prowadzący do wejścia, stawał się niewidoczny dla niechcianych gości. Jako, że iluzjonistą byłem ja i Madara, to technika była wystarczająco silna, by zmylić nawet Kakashiego. Szybko złączyłem dwa palce prawej dłoni, środkowy oraz wskazujący, zdejmując Genjutsu i biorąc głęboki oddech. Spiąłem się lekko, gdy usłyszałem stłumiony głos Kakashiego, a później skrzyp otwieranej klapy.

Przygotowywałem się na to spotkanie kilka długich lat, ale wciąż nie czułem się w pełni gotowy. Pierwsza zeszła ona. Już na pierwszy rzut oka widać było, że jest zagubiona i zła jednocześnie. Urosła od naszego ostatniego spotkania, ale nie za wiele. Ha, zawsze wiedziałem, że będzie niska, a ona nigdy nie chciała przyjąć tego do wiadomości. Jej jasne włosy, teraz przyklejały się do twarzy od potu, a ona sama oddychała ciężko. Zmierzyła mnie czujnie, ciemno-zielonymi oczami, a ja nie mogłem powstrzymać drobnego uśmiechu. Ulga, która spadła na mnie, sprawiła, że poczułem się lżejszy o tonę. Gdy Kakashi zeskakiwał na dół, ja już uśmiechałem się od ucha do ucha, jak głupi.

Ona pochyliła się delikatnie w jego stronę i nie spuszczając ze mnie nieufnego spojrzenia, wyszeptała mu do ucha.

- To jakiś wariat… - Złapała Kakashiego za rękaw koszuli i przysunęła się bliżej niego. – Teraz wycofujemy się powoli, małymi krokami…

Na to stwierdzenie wyszczerzyłem się jeszcze mocniej, choć blizny na moim prawym policzku mogły to trochę zniekształcić. O ile z wyglądu się trochę zmieniła, o tyle charakter wciąż miała taki sam.

 - Sei! – Z głośnym przywitaniem, rzuciłem się w jej stronę, mocno obejmując ją ramionami i podnosząc z ziemi. Nie miałem w zanadrzu nic bardziej wyszukanego, zresztą nie jestem dobry w te klocki. – Jak dobrze widzieć cię w jednym kawałku!

- Nie dość, że wariat to jeszcze zboczeniec! – wydusiła sponad mojego ramienia...

Może faktycznie, trochę za mocno ją przycisnąłem… Miałem nadzieję, że jednak jakoś zareaguje, ale widocznie nie spodziewała się takiego przygotowania. Cóż… ja też tego nie planowałem. Ja niczego nie planowałem…

- Interweniuj! – Gdy usłyszałem, że jej głos stał się ochrypły, sam puściłem ją z ciężkim westchnieniem.

Kakashi przyglądał nam się w rozbawieniu, na co Sei nie reagowała zbyt entuzjastycznie.

- Powinnaś milej witać swoich starych przyjaciół – mruknąłem, krzyżując ręce na piersi i wciąż w dobrym humorze obserwując jak marszczy brwi.

Dobra, byłem lekkim hipokrytą. Dobrze wiedziałem, że mnie nie pamięta i to ja powinienem przejąć pałeczkę „przywitań”… ale stawała się taka urocza, gdy była zdezorientowana. Co, gdy jeszcze mieszkaliśmy wraz z Madarą, zdarzało się jej dosyć często…

- Znamy się? – zapytała wyraźnie zdziwiona, przyglądając mi się uważnie.

I tutaj wkroczył Hatake.

- Sei, to jest Obito Uchiha – wyraz twarzy dziewczyny się zmienił – twój wieloletni przyjaciel. Tak właściwie, to nasz wieloletni przyjaciel.

 - Mhm… - wydała z siebie, nerwowo przygryzając wargę i nie spuszczając ze mnie wzroku. – Kojarzę cię – oznajmiła w końcu, na co uśmiechnąłem się.

Tak właściwie, to nie wymagałem od niej więcej. Z potrójnie zapieczętowaną pamięcią to cud, że w ogóle mnie kojarzyła.

 - Co my tu tak właściwie robimy? – zapytała po chwili ciszy, a jej ton zdradzał, że była już bardzo zniecierpliwiona.

 - Zamierzamy cię ukryć – oznajmił spokojnie Kakashi, domyślając się jej reakcji.

- Przed Madarą, tak? – mruknęła wściekle. – Podczas gdy dziesiątki niewinnych ludzi się z nim zmaga, ja, jego cel, będę sobie siedzieć w bunkrze i popijać herbatkę?

- To nie bunkier – powiedziałem, krzywiąc się.

- Więc co? – zapytała, ale nie wyglądała, by obchodziło ją to w najmniejszym stopniu.

- Kryjówka Madary – Kakashi postanowił zabrać głos i znów cierpliwie oczekiwał reakcji Sei.

Oj, ja też wiedziałem, że nie będzie ona normalna.

- Mhm… - dziewczyna skrzyżowała ręce na piersiach i zacisnęła usta, unikając kontaktu wzrokowego. Uporczywie wpatrywała się w posadzkę, co chwila wydając z siebie „Mhm, mhm”

- Możesz powtórzyć? – zapytała po chwili uporczywie wbijając wzrok w twarz Kakashiego. – Ale tym razem tak zupełnie poważnie.
Dostrzegłem, że kącik usta Kakashiego powędrował ku górze. Położył dłonie na jej ramionach i nie przerywając kontaktu wzrokowego, powiedział niczym do dziecka:

- Jesteśmy. W. Kryjówce. Madaray.

- Pięknie! – Sei podniosła ręce z rozmachem, tym samym zrzucając dłonie Kakashiego. – Pięknie, cudownie wspaniale! Ukrywacie mnie przed Madarą w kryjówce Madary! Przyznać się, który z was jest mózgiem tej operacji.

- Pomysł był mój, ale to nie tak… – powiedział Kakashi rozbawiony, ale Sei uciszyła go gestem.   
Zmierzyła go nieprzychylnym spojrzeniem, marszcząc usta.

- A myślałam, że jest tu tylko jedna osoba niespełna rozumu.

- Nie jesteś niespełna rozumu – powiedziałem łagodnie – Po prostu…

- Nie mówiłam o sobie! – wybuchła, ale po chwili westchnęła i złapała się za skronie masując je. – Dobra, dobra, dobra… będziemy tu tak stać czy może w końcu raczycie ruszyć się z miejsca?
Nie czekając na naszą odpowiedz, odgarnęła długie, kasztanowe włosy na ramię i powędrowała w głąb korytarza, jakby doskonale wiedziała, co robi.

- Sei… - zacząłem, ale Kakashi uciszył mnie machnięciem ręki – Huh, co jest?
Dostrzegłem błysk w jego oku.
- Zorientuje się, gdy dojdzie do zaułku – szepnął, na tyle cicho by nie usłyszała.
- Zły z ciebie człowiek.       
- Uch! – Usłyszeliśmy poirytowaną Sei w tym samym momencie, a już po chwili światło świec padło na jej pełną złości twarz, gdy wracała.
- Czy możecie mnie informować, chociaż o takich rzeczach jak ślepe zaułki, do których zmierzam? Dlaczego po prostu stoicie w miejscu, zamiast zacząć coś robić. 
 - Zamierzaliśmy – powiedziałem. – Ale wtedy ty poszłaś nie w tę stronę co trzeba.
- Nie w tę stronę? Przecież tu nie ma innej strony…
Kakashi wskazał palcem na wylot w suficie, podnosząc brwi.
- Kto powiedział ci, że zamierzamy cię tu ukryć?
- Przyszliśmy stamtąd – burknęła pod nosem.
- Więc możemy też tędy wyjść.
- Zamknij się  już. – Zdenerwowana wyskoczyła na zewnątrz.

Od autorki: 

Tak, tak, czy wy to widzicie!? To nie zwidy, to nie majaki, ja tu naprawdę dodałam rozdział 20! Szok, szok, szok. 

Wracam jako autorka marnotrawna, by poprowadzić tą historię do końca. Szablonu nie ma, bo się pokłóciłam z graficzką. Ale będzie! Jak już się pogodzimy :D

Więc... jesteście tu jeszcze?