Rozdział 19

Jeszcze nigdy tak bardzo nie smakowało mi odgrzewane jedzenie. Prawdopodobnie było to wywołane moim jakże zdrowym trybem odżywiania w ostatnich dniach. Obiecałam sobie, że już nigdy więcej nie będę sobie robić takich przerw między posiłkami. Nie dość, że miały one katastrofalne skutki przy pocałunkach, to jeszcze nie mogłam zmusić się do jedzenia powoli. Przyznam, że nie wyglądało to zbyt schludnie. Trochę mi nawet było wstyd, gdy na oczach Kakashiego, zupa pociekła mi po brodzie, ale nawet nie zdążyłam się tym bardziej przejąć, bo od razu zabrałam się za konsumowanie następnego odgrzewanego posiłku. Hatake, w połowie mojej uczty dostał wiadomość przyniesioną przez tego jakże irytującego ptaszka, który kiedyś obudził mnie o świcie i przewracał na mnie oczami. Spiorunowałam zwierzę wzrokiem i byłam wprost pewna, że gdy na chwilę przestałam go obserwować, ten zrobił to samo! Cóż za dziwny ptak.

Kakashi po przeczytaniu wiadomości zerwał się natychmiastowo na równe nogi i ubrał zieloną kamizelkę.

- Musze iść – oznajmił szybko. – To naprawdę ważne.

- Wszystko jest zawsze bardzo ważne – burknęłam z pełnymi ustami, patrząc na niego oskarżycielsko.

Ten spojrzał na mnie jakby z litością, na co oburzyłam się jeszcze bardziej. Gdyby on tyle czasu nic nie jadł, też by się rzucił na jedzenie. To była ludzka natura!

- Nie patrz się tak – mruknęłam.

Kakashi albo nie wiedział, o co mi chodziło, albo idealnie się z tym maskował. Pochylił się nade mną i chciał mnie pocałować w czoło, ale odchyliłam się na oparcie kanapy, wpychając do ust kolejną porcję makaronu.

- Huh? – Zdziwił się, odsuwając. – Tym razem jedzenie jest ważniejsze ode mnie?

- Onny ze mny zostynie – zdołałam wydusić. Miałam nadzieję, że wyłapał sens słów, które powinny brzmieć „Ono ze mną zostanie”, ale makaron skutecznie niszczył moją wymowę.

- Przestań zachowywać się jak dziecko – zganił mnie, czochrając mi fryzurę, która bądź co bądź, po tylu zdarzeniach trzymała się nawet nieźle.

Mruknęłam coś na niego, marszcząc gniewnie brwi.

Hatake westchnął ciężko i ogarnął z twarzy kosmyki szarych włosów. Wtem rozwarł oczy, jakby wpadł na jakiś genialny pomysł i zaczął szybko tworzyć pieczęcie. Zbyt szybko, bym zdołała wyłapać jakiego rodzaju znaków użył. Nagle koło mnie coś głośno pstryknęło, a ja odskoczyłam jak oparzona na drugi koniec kanapy. Biały dym spowijający jej prawą stronę zaczął się powoli przerzedzać, tak, że mogłam dostrzec zarys… psa. Zgarbionego, brzydkiego buldoga, o spojrzeniu identycznym do spojrzenia Kakashiego. Znudzonym i zaspanym. Ten brzydki pies wpatrywał się we mnie z całkowitą obojętnością, o ile można powiedzieć, że zwierzęta panują w jakiś sposób na mimiką twarzy. Tak się patrzył i patrzył, a ja w tym czasie powoli odłożyłam puste opakowanie po zupie, a następnie rzuciłam się na niego z piskiem, mocno go przytulając, zupełnie jakby był pluszową zabawką.

- Jaki on uroczy! – wykrzyknęłam wpatrując się w jego brzydką mordkę. – Jak się wabi?

Nim Hatake odpowiedział, piesek położył na mojej twarz, dwie mięciutkie łapki i odepchnął się nimi mocno.

- Jestem Pakkun – oznajmił grubym głosem buldog, a ja z przerażeniem odrzuciłam go od siebie.

Zwierzę obróciło się w powietrzu i z gracją wylądowało na podłodze.

- Jeszcze raz mnie tak przytulisz, a odgryzę ci rękę – powiedział całkowicie poważnie, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- On gada! – Przerażona chwyciłam za poduszkę i przytuliłam ją mocno.

- A myślałaś, że tylko ludzie mają ten przywilej? – zapytał z pogardą pies, dreptając w moją stronę i wskakując na kanapę. – Hipokrytka.

- Zwierzęta nie powinny mówić, to chyba logiczne! – fuknęłam, nie mogąc uwierzyć, że kłócę się z psem.

- To może ja już sobie pójdę – głos Kakashiego rozdrażnił mnie jeszcze bardziej.

- I co to niby ma znaczyć?! Nie dość, że sobie idziesz, to jeszcze zostawiasz mnie z gadającym buldogiem, który chce mi odgryźć rękę?

Hatake nic nie odpowiedział, tylko błyskawicznie musnął ustami mój policzek, a ja nawet nie zdążyłam go uderzyć, bo ten równie szybko zmaterializował się przy drzwiach. W furii chwyciłam za buta stojącego koło kanapy i rzuciłam nim mocno w jego kierunku, ale ten odbił się jedynie od właśnie zamykanych drzwi.

- Cholerny Kakashi – mruknęłam sama do siebie przez zaciśnięte zęby.

- Hej, Sei. – To dziwne stworzenie wabiące się Pakkun ponownie do mnie przemówiło.

Tym razem nawet wiedziało jak mam na imię!

- Co? – Łypnęłam na niego.

- Jestem głodny – powiedział, przez co zmarszczyłam brwi. – Odgrzej jeszcze jedną zupę dla mnie.

Rozwarłam oczy.

- Nie ma mowy! – krzyknęłam. – Jesteś psem, a psy nie jedzą zup.

- Nie bulwersuj się tak, tylko daj mi jeść.

Nadęłam policzki i odrzuciłam głowę w bok, mocniej ściskając poduszkę.

- Zapomnij.

Usłyszałam jak Pakkun drepta po miękkiej strukturze kanapy i siada tuż przy mnie. Odsunęłabym się, lecz nie miałam już gdzie. Zerknęłam na niego z ukosa i zobaczyłam, że wyciąga swoją różowiutką łapkę w moim kierunku. Pomimo tego, że z każdym wypowiedzianym słowem coraz bardziej mnie przerażał, znów uznałam, że jest śliczny.

- Dam ci dotknąć łapy. – Zachęcił głębokim głosem i wyciągnął ją bliżej w moim kierunku. – Jest super mięciutka i gładziutka. Tylko daj mi jeść.

Im bliżej to różowe cudeńko znajdowało się moich oczu tym większa narastała we mnie niepewność. Tak bardzo chciałam ją chwycić. Albo choćby musnąć opuszkami.

- Nie – odpowiedziałam niezbyt przekonująco i mocniej wpiłam place w poduszkę.

- Będziesz… mogła… dotknąć… łapy…

- Nie.– Ale moja dłoń już wędrowała w kierunku Pakkuna.

Wtem po domku rozległ się huk zamykanych drzwi, a ja zbita z pantałyku opuściłam rękę, natychmiast obejmując wzrokiem korytarz.

- Sasuke?

- Do diaska Uchiha! – na wpół krzyknął na wpół warknął wkurzony buldog.

Mój brat spojrzał na niego bez większego zainteresowania i w końcu postanowił całkowicie zignorować. Przeniósł wzrok na mnie.

- Mam dla Ciebie rzeczy – oznajmił bez cienia uśmiechu na ustach i rzucił mi czarną torbę pod nogi.

- Żadnego przywitania, żadnego jak się masz, od razu przechodzisz do rzeczy – mruczałam pod nosem. – Gdybym poznała cię jak byłeś jeszcze dzieckiem to wykazywałbyś się odpowiednim szacunkiem.

- Ale nie poznałaś – przerwał moje rozważania.

Poddałam się i przeczesałam palcami potargane przez Kakashiego włosy. Po chwili jednak odpuściłam, widząc, że nie przynosiło to żadnych skutków.

- Jakie rzeczy? – Zmarszczyłam brwi i podniosłam jedną ręką bardzo ciężką torbę.

Sasuke włożył dłonie do kieszeni i spokojnie przyglądał się moim staraniom.

- Co w tym jest? – Sapnęłam i zacisnęłam zęby.

Musiałam użyć drugiej ręki by wciągnąć ją na kanapę. Opadła na poduszki z łaskotem,

a mój brat wzruszył ramionami.

- Trochę ubrań, jakieś zwoje, ale głównie broń.

Zaintrygowana odpięłam suwak i zaczęłam przeglądać zawartość torby. Natychmiast zacięłam się ostrym kunaiem. Włożyłam szybko palec do ust i spojrzałam na niego oskarżycielsko.

- Nie moja wina, że jesteś niezdarą – stwierdził, cały czas stojąc w miejscu.

-  Jako dobry brat powinieneś to przewidzieć! – oburzyłam się.

- Nie jestem dobry w rodzinnych relacjach. – Widocznie wielce zmęczony utrzymywaniem się na równych nogach, oparł się o ścianę.

- To źle – odburknęłam nadymając policzki.

Już po raz któryś tego dnia… dnia? W roztargnieniu spojrzałam na okno, chcąc przekonać się jaka naprawdę była pora. W brązowych ramach malowała się granatowo-czarna noc naznaczona jasnymi gwiazdami. W oddali, dużo ciemniejsze i bardziej przerażające kontury drzew majaczyły złowieszczo. Przełknęłam ślinę, szybko odwracając wzrok. Drzewa w nocy zawsze wydawały się przerażające. Chcąc szybko pozbyć się myśli o drzewach zabójcach, które oplatają swoje gałęzie wokół mojej szyi, zadałam pytanie.

- Tak na marginesie, to po co mi te rzeczy?

Sasuke z obojętną miną wzruszył ramionami.

- Od dzisiaj będziesz tu mieszkać.

Nawet nie zdążyłam złapać oddechu.

-Żartujesz?! – krzyknęłam.

- Nie. – Jego mina była całkowicie poważna.

- No tak… - westchnęłam, załamując się nad poczuciem humoru Sasuke.

Ech, a czasem udaje mu się być nawet zabawnym. Szkoda tylko, że tak rzadko.

Przeciągnęłam się i rzucając jeszcze jedno spojrzenie na Pakkuna, wstałam z kanapy. Najadłam się tak, że natychmiast zachciałam znów usiąść i najlepiej nie robić nic.

- Nie mogę tu mieszkać – oznajmiłam rzeczowym tonem, w którym jednak dało się wyczuć odrobinę smutku.

Szybko pozbyłam się go chrząknięciem.

- Wydaje mi się, że ktoś już mieszka z Kakashim – poinformowałam niby to obojętnie, odgarniając włosy z twarzy. – Poukrywał damskie ciuchy po kątach. Wiem, bo kiedyś mi je dał.

W zdziwieniu przyjęłam reakcje Sasuke. A raczej jej brak.

- To zboczeniec. – Te słowa sprawiły, że zakręciło mi się w głowie. – Czyta nawet książki pornograficzne.

Do tej pory milczący Pakkun postanowił jeszcze bardziej popsuć mój humor. Położył się powoli na miękkich poduszkach kanapy i nałożył łapę na łapę.

- Czyta książki pornograficzne? – wydukałam przykładając dłonie do policzków.

- Przejmujesz się tym bardziej, niż faktem, że ma damskie ubrania w swoim domu? – Sasuke nagle postanowił pokazać jakieś emocje i zdziwił się unosząc wysoko czarne brwi. Jego blada skóra napięła się na kościach policzkowych.  Jeju, jaka ja byłam do niego niepodobna! A szkoda.

- W sumie zawsze się nad tym zastanawiałem. – Uroczy, ale jakże irytujący buldog ponownie zabrał głos. – Nie przeszkadza ci to, że jest zboczeńcem?

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć! Zawstydzona czułam jak plamy gorąca rozlewają się na po moich policzkach. 

- Eeee – wydałam z siebie, rozpaczliwie wachlując twarz.

Sasuke chyba się nade mną zlitował, bo westchnął ciężko i przestał taksować mnie tak uważnie wzrokiem.

- Zresztą nieważne. – Odpuścił.

- Ale ja jestem ciekawy! – krzyknął urażony Pakkun, podrywając się na równe łapy. 

Mój brat zgromił go wzrokiem, ale buldog tylko rzucił mu obojętne spojrzenie.

- Nie działa to na mnie, więc możesz sobie robić ze swoimi oczami cokolwiek zechcesz.

Sasuke dał za wygraną i przestał wpatrywać się morderczo w Pakkuna. A niech mnie, przegrał z psem! Widocznie też uświadomił sobie swoją porażkę, bo cmoknął cicho. Szybko przeniósł wzrok na mnie.

- W każdym razie możesz tu zamieszkać. Te damskie ciuchy, które Kakashi „chowa po kątach” należą do ciebie.

Za dużo niespodzianek jak na tą noc.

- Jak to należą do mnie?  - Już nawet przestałam podnosić głos.

Wiedziałam, że było to pozbawione sensu. Jeszcze kilka zadziwiających wiadomości, a zedrę sobie gardło.  Z kolei nie mogłam powstrzymać  się, przed otworzeniem szerzej oczu. Zrobi się niebezpiecznie, jeśli zaczną wypadać mi z orbit.

- Mieszkałaś tu - powiedział jak gdyby nigdy nic. – Przez kilka miesięcy. Jeszcze przed tym jak wciągnięto cię w Genjutsu.

- Sama? – zapytałam głupio, zakładając ręce na biodra.

- Z Kakashim – oznajmił krótko Pakkun. – Rusz trochę głową dziewczyno.

- Gdybym ruszyła głową, to zrozumiałabym, że psy nie mogą mówić i zabiłabym cię jako wybryk natury – mruknęłam w jego stronę, mrużąc mocno oczy jakby mnie coś raziło.

Miało wyglądać to przerażająco, ale na buldogu nie wywarło żadnego wrażenia. Choć może dostrzegłam trochę więcej pogardy w jego sennych oczach.

-  Nie zabiłabyś mnie – powiedział wprost znudzony. – Uwielbiasz mnie.

Prychnęłam odwracając się do niego plecami i zakładając ręce na piersi.

- Akurat! – Nie było nawet mowy bym mu uwierzyła.

Całkowicie zignorowałam psa i marszcząc mocno usta wbiłam wzrok w Sasuke, który również cały czas na mnie patrzył. Ale patrzył na mnie tak jakbym była przeźroczysta. Chyba pierwszy widziałam, jak się zamyślił. Jego czarne oczy zdawała się pokrywać delikatna mgiełka wspomnień.

- Dlaczego przyszedłeś do mnie tak późno w nocy? – zapytałam ostrożnie, sprowadzając go na ziemię.

- Miałem wpaść wcześniej. – Zamilkł po tym zdaniu.

Naiwnie oczekiwałam rozwinięcia jego wypowiedzi. Musiałam być bardzo naiwna, bo przez kolejne kilka minut staliśmy w ciszy.

- Ale nie wpadłeś, bo...

- Zatrzymałem się u Sakury – dokończył i znów natychmiast zamknął usta, jakby miał wyznaczony limit słów, które mógł wypowiedzieć za jednym razem.

No ludzie, to tak jakbym była nauczycielem przepytującym zestresowanego ucznia! On tak specjalnie, czy jak?

- Co robiłeś u Sakury do tak późna?! – Zdenerwowałam się z rozmachem rozkładając ręce.

- Dzieci.

Zamurowało mnie. Miałam wrażenie, że zostałam sparaliżowana, pozbawiona mięśni, dzięki którym moje ciało mogłoby się poruszać. Ręce opadły mi wzdłuż tułowia, ledwo utrzymywałam się na własnych nogach, które w tamtej chwili zdawały się być zrobione z plasteliny. Dopiero, gdy Pakkun cmoknął z uznaniem w stronę Sasuke, odzyskałam głos.

- Jak to robiliście dzieci?! – wykrzyknęłam znów chaotycznie gestykulując.

Brunet był zupełnie obojętny na moją nerwową reakcję i jeśli w ogóle to możliwe, jego twarz została jeszcze bardziej pozbawiona wyrazu.

- Klan Uchiha w końcu powinien zostać odbudowany – mówił tak, jakby informował mnie o pogodzie. – Ty się do tego nie nadajesz, więc wziąłem sprawy w swoje ręce.

- Ja się do tego nie nadaje!? – krzyknęłam. – Jak możesz tak mówić. Przecież to ty jesteś jeszcze dzieckiem! Ile ty masz lat, hmm?

- Jestem zaledwie dwa lata młodszy od ciebie.

- ZALEDWIE! – oburzyłam się.

Dwa lata to wcale nie tak mało. Gdy jeszcze nie dawno dowiedziałam się, że mam te głupie 19 lat, to miałam wrażenie, że już niedługo zostanę starą babcią z pomarszczoną twarzą i mnóstwem problemów na karku. Z tymi problemami to już w sumie wymagane kryteria spełniałam.

- Masz nie uprawiać seksu z Sakurą!

- Nie możesz mi tego zabronić – odburknął już lekko urażony.

- Oczywiście, że mogę! – Moja złość rosła w potęgę. – Jestem twoją starszą siostrą. Po części jestem za ciebie odpowiedzialna.

- Umiem sam decydować o swoim życiu! – Krzyknął na mnie.

Sasuke Uchiha, krzyknął na mnie! Jego nerwy również puszczały! Aż nie mogłam uwierzyć. Kątem oka zauważyłam, jak Pakkun z zaciekawieniem obserwuje naszą kłótnie. Jego głowa wystrzeliwała to w moją stronę, to w stronę Sasuke, nie mogąc się widocznie zdecydować, na kim zawiesić wzrok.

- Nie, nie umiesz! Właśnie potwierdziłeś to swoim zachowaniem. A kto się zajmie dzieckiem, gdy Sakura zadzie w ciążę!?

- Ja – warknął krzyżując ręce na piersi i próbując uratować swój honor – i Sakura.

- Przecież ty nie możesz zajmować się dzieckiem. Wystraszysz je samym spojrzeniem! – Miałam tryliardy  argumentów przeciw niemu.

- Nie będę przecież używał na nim Sharingana! – Tym razem to on z rozmachem wyrzucił do góry ręce.

Widocznie, to u nas rodzinne.

- Ty nie potrzebujesz Sharinagana, żeby mrozić krew w żyłach człowieka!

Sasuke odburknął coś, czego zupełnie nie zrozumiałam i wbił wzrok w półki z książkami, choć wiem, że wcale go one nie interesowały. Mój brat, wielki Uchiha, strzelił tak zwanego focha. Aż zachciało mi się śmiać. Ale nie dane mi było dać upustu swojej wesołości, bo do domku wparował zdyszany Kakashi. Gdy tylko przekroczył próg, zdołałam ujrzeć jego zdenerwowaną minę.

- Co się stało? – zapytałam natychmiastowo.

Kakashi bez żadnego wyjaśnienia wyjął z komody stojącej w przedpokoju dużą saszetkę i podszedł do torby leżącej na kanapie. Zaczął błyskawicznie wpakowywać do niej broń i jakieś ubrania. Powietrze zadrżało niebezpiecznie, przyprawiając mnie o gęsią skórkę.

- Odpowiesz mi? – Mój głos zdążył delikatnie nasiąknąć strachem.

Sasuke zmarszczył brwi i zacisnął dłonie w pięści. On też odczuwał tą aurę bijącą od Kakashiego;  świadczyła o niebezpieczeństwie.

- Zajmiesz się nią? – Brunet stał jeszcze przez chwilę w miejscu, oczekując na odpowiedź Hatake.

- Tak – odparł krótko, nie przestając pakować do torby rzeczy.

Właśnie wkładał do sakiewki krótki mieczyk, który łudząco przypominał prezent, który dostałam na wigilię szkolną zaledwie dwa miesiące temu. Ależ ten czas szybko leciał! Tak właściwie, to co ja z nim zrobiłam?

Sasuke, sekundę po odpowiedzi Kakashiego znalazł się przy drzwiach wyjściowych i właśnie wybiegał na dwór. Byłam wprost przekonana, że zmierzał do Sakury.

Nerwowo podbiegłam do przedpokoju i chwyciłam za buta, którym niedawno rzuciłam w Hatake. Dłonie mi się trzęsły, jak zawsze, gdy się czymś przejmowałam, ale zdołałam dość szybko nałożyć go na stopę. Zdążyłam jeszcze założyć drugiego i złapać za ochraniacz ze znakiem wioski liścia. Później Kakashi zakleszczył dłonie na moim ramieniu, obrócił mną gwałtownie i przycisnął swoje usta do moich. Zdezorientowana nie wiedziałam jak się zachować. Nogi mi zmiękły, serce przyspieszyło biegu, krew zawrzała i gdy już miałam oddać pocałunek on natychmiast go przerwał i nawet na mnie nie patrząc pognał w stronę drzwi, ciągnąc mnie za sobą.

Spodziewałam się, że wybiegniemy na piaszczystą ścieżkę oświetloną przez blade światło gwiazd. Uderzy we mnie zimne, nocne powietrze i jak zawsze zachwycę się piękną aurą, która roztaczała się wokół Konohy tylko w porach wieczornych. Jednak gdy znaleźliśmy się na dworze poczułam jak kręci mi się w głowie. Było tak duszno,  że nie byłam pewna, czy szybsze oddychanie jakkolwiek pomoże w dostawie tlenu do mojego organizmu. Uderzyła we mnie fala gorąca, jakby było co najmniej czterdzieści stopni, co o tej porze roku wydawało się nielogiczne. Piaszczysta droga była przykryta jakąś dziwną poświatą. Poderwałam głowę do góry i przestałam oddychać. Księżyc panujący nad nocą był bladoczerwony. Bezsprzecznie zwiastował zagładę.

Witajcie!

W sumie nie mam nic ciekawego do powiedzenia. Mogę tylko pomarudzić trochę na swojego laptopa, który ostatnimi czasy płata mi niezłe figle i cały czas muszę go resetować. TRAGEDIA!  Biegnę do WOS'u i fizyki, bo zwariuję jeśli się tego nie nauczę. 9o zadań z fizyki w jeden dzień? Co to dla mnie! 

Pozdrawiam w nienawiści do nauczycieli i zachęcam do komentowania! :)

A w sumie przypomniało mi się coś!  To opowiadanie powoli dobiega końca, już mam zarys tego jak się wszystko rozegra. Przez powoli nie mam na myśli, że już następna notka to epilog, ale już jest bliżej niż dalej.
Ale zastanawiam się nad drugą serią. Nie wiem właśnie czy ją tworzyć. Jeśli już miałabym zacząć, to pewnie byłaby ona prowadzona w trzeciej osobie, bo szczerze dużo łatwiej mi pisać w ten sposób. Opisy wtedy wychodzą bogatsze i ogólnie jest przyjemniej. Co o tym myślicie?