Rozdział 14

Siedziałam przy stole w kuchni, dłońmi obejmując kubek z gorącą zieloną herbatą, z którego unosiła się para. Nieprzytomnym wzrokiem wpatrywałam się w ponury, nocny krajobraz rozciągający się za oknem. Zdążyłam już zrozumieć, że był on wywołany moim nastrojem, pomimo, że nie wiedziałam jakimi zasadami dokładnie się to kierowało. Rozmyślałam. Rozmyślałam o nikim innym, tylko o Kakashim. Po przywróceniu jego funkcji życiowych Sakura nie wypowiadając ani słowa wybiegła z salonu, a zaraz za nią popędził Sasuke. Gai jakby się ocknął i w czymś podobnym do wesołego tańca opuścił pomieszczenie wykrzykując coś co brzmiało jak „ Ha ha! Siła młodości zwyciężyła!”. Zostawili mnie zdezorientowaną i szczęśliwą jednocześnie, ale najbardziej przeważało we mnie zwątpienie. Żeby zająć czymś myśli chwyciłam za ostatni czysty ręcznik i zamoczyłam go w misce w z wodą. Gorączka Kakashiego zeszła wraz z trucizną, dlatego nie musiałam robić kolejnego zimnego okładu. Zresztą poprzedni i tak na niewiele się zdał. Jego skóra pokryta była przez powoli zasychającą krew. Wycisnęłam dokładnie mokry materiał i zaczęłam oczyszczać jego klatkę piersiową, najdelikatniej jak mogłam. Miałam wrażenie, że jeśli zrobiłaby to choć trochę mocniej, to znów by mu się coś stało. Widocznie jego poprzedni stan wywołał u mnie swego rodzaju traumę. Gdy kończyłam zmywać zaschniętą krew do salonu ponownie wbiegła Sakura, wraz z dwoma nieznanymi mi medykami. Gdy zobaczyłam, że biegną w stronę Hatake natychmiast się odsunęłam, dając im miejsce do popisu. Koło stołu rozstawili nosze, po czym delikatnie go na nich położyli. Nie wypowiadając nawet słowa podnieśli szaro-włosego i potruchtali za Sakurą, która weszła po schodach na piętro, niosąc ze sobą wielką biała torbę. Chciałam iść za nimi, ale nie pozwolili mi.

A teraz siedzę bezczynnie na krześle i mam mętlik w głowie.

Z herbaty powoli uciekało ciepło, a do mnie wtłaczała się niecierpliwość. Powinnam tu tak bezczynnie siedzieć?

Zważając na to jak dużo zdarzyło się tego dnia, powinnam czuć się zmęczona. I owszem czułam się tak. Zdrowy na umyśle człowiek położyłby się w tym momencie w łóżku i długo, długo spał. Ja z kolei zupełnie nie miałam ochoty na sen. Tykanie zegara zakłócało ciszę panującą wokół mnie. Leniwie podniosłam na niego wzrok i obojętnie dotarła do mnie informacja, że jest środek nocy. Tyle rzeczy rozegrało się wciągu kilku minionych godzin. Byłam nimi przytłoczona, a każda z nich była mi zbyt bliska, zbyt emocjonalna. Nie mogłam tak po prostu zacząć o wszystkim rozmyślać. Nie wiedziałam również co powinnam zrozumieć najpierw. Nie wiedziałam, czy cokolwiek z tego chcę zrozumieć. Byłam po prostu przytłoczona. Miałam wrażenie, że uczucie przytłoczenia towarzyszy mi w tym świecie cały czas. A teraz nie mogłam tak siedzieć. Od dawna tak bardzo nie denerwował mnie spokój, jak tego dnia.

Ciurkiem wypiłam przestygłą już herbatę i wyszłam z kuchni, po drodze wywalając dwa krzesła. Och, czyli niezdarność znów mi wróciła.

Podniosłam je szybko, pełna irytacji do samej siebie i szybkim krokiem opuściłam rezydencje.

Musiałam przyznać, że Konoha nocą stawała się magiczna. Niebo lśniło miliardami gwiazd, a wiatr co chwila muskał moją skórę. Było pięknie, a ja wciąż nie miałam dobrego nastroju. Wydawało mi się, że w tym momencie przestałam kontrolować pogodę. W przeciwnym razie pewnie by lało. Jak z cebra.

Wyjątkowo miła odmiana.

Każde miejsce jakie mijałam wywoływało we mnie różnorakie emocje. Pewnie wiązało się ono ze wspomnieniami, których nie mogłam odtworzyć. Jednak gdy dotarłam nad jezioro w którym księżyc odbijał się od tafli wody, dotarło do mnie, że znalazłam się w tym samym miejscu co trzy tygodnie temu. Tylko, że tym razem byłam sama.

Usiadłam na wilgotnej trawie, nie potrafiąc rozkoszować się ciszą. Tyle się dzisiaj wydarzyło…

Chciałabym, żeby to wszystko się już skończyło. Żebym nie musiała martwić się o wszystkich dookoła, żebym nie czuła się tak bezradna. Lecz miałam to głupie wrażenie, że było to niemożliwe, a najgorsze dopiero przede mną. Doprawdy, dobijająca myśl.

Westchnęłam i przyłożyłam dłonie do twarzy, w geście bezradności. Pachniały bezpieczeństwem. Kakashim. Tyle razy go dziś dotykałam, że cała przesiąknięta byłam jego zapachem. Otulał mnie, pocieszał. Sprawiał, że moje serce tak cudownie przyspieszało. Jak można czuć się tak pięknie i tragicznie jednocześnie. Nigdy jeszcze nie czułam tak wielkiego wahania emocjonalnego. Ech… tragedia.

Poczułam na ramionach ciepły, miękki materiał i odwróciłam z przestrachem głowę. Za mną stał Hikaru, w samej podkoszulce i luźnych granatowych spodniach. Na jego twarzy malował się lekki uśmiech. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, aż w końcu  się ocknęłam.

- Nie jest mi zimno – powiedziałam cicho, cały czas go obserwując.

- Jesteś pewna? – zapytał podejrzliwie, widocznie mi nie wierząc.

- Nie. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

Nie czułam zimna. To była idealna odpowiedz, której nie chciałam wypowiadać na głos.

Uśmiech Hikaru poszerzył się, a moje usta drgnęły mimowolnie. Zajął miejsce tuż koło mnie i położył się, zakładając ręce za głowę i obserwując niebo.

Byłam wprost zszokowana jego beztroskością. Wydawała się taka odległa. Zastygłam, zafascynowana tym widokiem.

Widząc, że nie ruszam się z miejsca, ani nie odzywam ani słowem spojrzał na mnie. Ogniki zatańczyły wesoło w jego zielonych oczach.

Och.

- Zawsze lubiłaś oglądać gwiazdy. – powiedział łagodnie i poklepał ręką trawę koło siebie. Lubiłam?

Ufnie wsunęłam ręce w rękawy kurtki i otuliłam się nią. Chyba jednak było mi zimno.

Niepewnie położyłam się na mokrej trawie i oparłam na niej głowę. Niezliczona ilość światełek zatańczyła mi przed oczami mieniąc się bielą, na czarnym tle. WOW.

Gwiazdy są tak… magiczne.

Rozchyliłam usta z zachwytu, by później uśmiechnąć się delikatnie.

- Masz rację – wyszeptałam – chyba lubiłam je oglądać.

Usłyszałam jego cichy śmiech. Bardzo znajomy dźwięk.

- Co robisz w tym miejscu, tak późno w nocy? – zapytał.

Spotkałam się z nieżyjącą matką, ale Madara ją porwał. Następnie spotkałam Kakashiego, który zemdlał w moich ramiona, przytargałam go do domu, własnoręcznie pozbawiając go tlenu. Wykonałam sztuczne oddychanie, oraz pierwszą – z tego co pamiętam – operację w życiu. Hatake zabrali goście w białych strojach i powstrzymali mnie przed odwiedzinami. Musiałam odetchnąć świeżym powietrzem, bo nie zdzierżę.

- Nie mogłam spać – odpowiedziałam spokojnie.

-To tak jak ja – oznajmił wesoło.

Uśmiechnęłam się.

- Widzisz? – zapytał wyciągając rękę w górę i wskazując niebo palcem. – Tam jest mały wóz.

Przymrużyłam powieki starając się dostrzec wśród gwiazd coś na kształt wozu.

- Nic takiego tu nie ma – odparłam.

- Tam. – zatoczył ręką krótką kreskę, a następnie zakreślił trapez.

Zabrał rękę, a ja z upartością wpatrywałam się w świecące punkciki. Gdzie…

- Chodzi Ci o tą patelnię? – zapytałam pokazując taki sam kształt jaki wcześniej on.

- Patelnię? – zapytał rozbawiony.

- Tak – powiedziałam – Głęboką patelnię, ewentualnie płytki garnek.

Usłyszałam jego śmiech. Tak często się śmieje. Och, to zaraźliwe.

- Eeee… - zająknął się, uważnie patrząc w gwiazdy. – Tak, to właśnie mały wóz.

- Dlaczego ktoś nazwał to wozem?– zapytałam zaciekawiona – Musiał mieć jakieś problemy ze wzrokiem.

- Masz rację – oznajmił wesoło – Od dzisiaj ta konstelacja nie będzie się nazywała „Małym Wozem”, lecz „Małą Patelnią”

Roześmiałam się.

- Idealna nazwa.

Hikaru odprowadził mnie pod samą rezydencję. Całą drogę rozmawialiśmy o mało istotnych rzeczach, co chwila wybuchając śmiechem. Naprawdę dobrze było mi w jego towarzystwie. Zapominałam o problemach, zmartwienia zeszły na drugi plan. Pożegnał się ze mną buziakiem w policzek i życząc mi dobrej nocy, a ja z wdzięcznością oddałam mu kurtkę.

Gdy przekroczyłam próg rezydencji od razu dopadły mnie wyrzuty sumienia. Czułam się jakbym weszła do domu z wygłodzonymi psami, które rzuciły się na mnie.

Dotarłam do kanapy i usiadłam na niej, zamykając oczy.

Głupia, głupia, głupia, głupia.

Nie powinnaś pozwolić sobie na chwilę beztroskości. Nie w tej sytuacji.

Przejechałam dłońmi po twarzy, które tym razem nie pachniały Kakashim. Nocny wiatr i kurtka Hikaru zrobiły swoje. Znów byłam pusta.

Uchyliłam powieki, a mój wzrok, który już przyzwyczaił się do ciemności dostrzegł, że kanapa naprzeciw mnie była zajęta. Leżał na niej Sasuke wraz z… Sakurą. Zwrócona była do niego tyłem, pogrążona w spokojnym śnie. Twarz miał schowaną w jej długich włosach, a ręką obejmował ją w tali. Spletli ze sobą dłonie, które różowo włosa przyciskała do serca. Ogólnie kanapa nie pomieściłaby dwóch osób, lecz leżąc tak blisko ze sobą, spokojnie dali sobie radę.

Miłość jest tak piękna, tak niezbędna.

Wstałam z zamiarem znalezienia pokoju, w którym odpoczywał Kakashi. Skoro Sakura spała, to oznaczało to, że było z nim w porządku. A przynajmniej miałam taką nadzieję. Pora rozpocząć poszukiwania.

- Piąte drzwi po prawej – usłyszałam cichy głos Sasuke.

Zerknęłam na niego.

- Mówisz przez sen – szepnęłam.

- Zdarza mi się. – odmruknął, otwierając powolnie swoje czarne oczy i znów kryjąc je za powiekami.

- Dziękuję – rzuciłam i najciszej jak mogłam weszłam po schodach na piętro.

Gdy minęłam pierwsze drzwi moje serce przyspieszyło tempa. Pojawiły się różne myśli, wyobraźnia wspięła się na wysokie obroty. Drugie. A co jeśli śpi, ponieważ nie udało się go uratować? Jeśli nie żyje, a ja zastanę go tam przykrytego białym prześcieradłem?

W bardzo złych myślach dotarłam w końcu do piątych drzwi po prawej stronie i szybko nacisnęłam za klamkę.

Był tam.

Leżał na łóżku, pokrążony w śnie i podłączony do kroplówki. Na stoliku obok leżały puste woreczki na krew. Widocznie wtłoczyli mu ją wcześniej.

Koło łóżka stało drewniane krzesło, puste. Zupełnie jakby na mnie czekało.

Pogładziłam dłonią jego powierzchnię, a następnie na nim usiadłam. Było wygodne, trochę zbyt twarde, ale co to za różnica…

Podczas gdy ja beztrosko żartowałam sobie z Hikaru, on tu leżał. Nie wiedziałam ile czasu był sam, ale wątpiłam by Sakura zajmowała się nim długo po moim wyjściu. Może wcześniej się obudził, ale nie zobaczył nikogo koło siebie? Czy poczuł się wtedy samotnie? Jestem taka samolubna. Ale nie czas na użalanie się nad sobą.

Uśmiechnęłam się delikatnie.

Nasze role się odwróciły.

Teraz to ja siedziałam przy jego łóżku, podczas gdy jego stan zdrowia był kiepski. Tylko, że ja byłam nieprzytomna przez dwa dni. Miałam nadzieję, że podświadomość Kakashigo nie weźmie sobie tego podobieństwa do serca i nie uśpi go na 48 godzin. Naprawdę tego nie chciałam.

Kakashi przespał całą noc, a ja sumiennie czuwałam przy jego łóżku, starając się nie zasnąć. Za oknem rozciągał się obrazek mokrego poranka. Oparłam łokcie o brzeg materaca, a głowę złożyłam na dłoniach. Nie wolno mi było zasnąć, nie wolno. Głowa opadła mi na miękki materiał, a ciążące powieki zamknęły. Nie zasnąć…

Coś się poruszyło. Bardzo blisko mnie, niespokojnie. Poderwałam się do góry niczym oparzona, rozglądając pospiesznie po pokoju. Żadnego zagrożenia. Kto więc…

Spojrzałam na szarowłosego.

Drgał niespokojnie, mrucząc pod nosem i wiercąc się. Na jego czole wstąpiły drobinki potu.

Och, śni mu się koszmar.

Co powinnam zrobić? Obudzić go czy, może pozwolić nadal spać?

Ale co to jest za sen, skoro śni się koszmar?

Tylko, że Kakashi musiał odpoczywać, potrzebował odpoczynku.

Zaczął krzyczeć.

Złapałam go za ramiona i zaczęłam nim potrząsać. Przez chwilę nie reagował, zaczął się szamotać. Lecz nie przerywałam czynności. Jak tak dalej pójdzie będę musiała go obudzić uderzając otwartą dłonią w twarz.

- Hej, obudź się, obudź!

Nagle otworzył oczy, tak wielkie jak spodki. Z przerażeniem odskoczyłam na krzesło.

Rozejrzał się dookoła oceniając sytuację. Jego wzrok był rozbiegany, oddech przyspieszony. Był przerażony. Dostrzegł igły, wbite w jego rękę i zaczął je wyrywać.

- Nie! – krzyknęłam i rzuciłam się by go powstrzymać.

Złapałam za jego nadgarstki w ostatniej chwili z całej siły starają się go powstrzymać.

- To odtrutka – powiedziałam łamiącym się głosem, zacieśniając ucisk. Przestał się wyrywać i powoli odwrócił głowę, patrząc mi w oczy. Tylko, że jego spojrzenie było puste.

- Kim jesteś? – zapytał głucho.

Przestałam oddychać, a moje serce stanęło. Puściłam jego nadgarstki, robiąc kilka kroków w tył. Dopiero wtedy zaczęłam znów funkcjonować. Mój puls przyspieszył jak jeszcze nigdy dotąd, a mnie powoli zaczęła ogarniać panika.

- Kim jesteś? – powtórzył bardziej podejrzliwie. Objęłam się ramionami, przerażone spojrzenie kierując w swoje stopy.

Do pokoju wbiegła Sakura i Sasuke, a za nimi wparowała Temari. Widocznie usłyszeli krzyki. Wszyscy uspokoili się na widok przytomnego Kakashiego, a różowo-włosa natychmiast zaczęła go badać. On nie miał nic przeciwko.

Och…

 Blondynka zerkała na mnie niepewnie.

- Sei, co się stało? – zapytała.

- Nastąpił koniec. – powiedziałam cicho.

- Jaki koniec? Koniec czego? – drążyła a w jej głosie pojawiła się nutka strachu.

- Czy może mi ktoś powiedzieć – powiedział Kakashi wskazując na mnie – Kim ona jest?

Spojrzałam prosto w jego czarne, obojętne wobec mnie oczy. Przewiercały moją duszę.

- Koniec wszystkiego. 

Jak już pisałam wcześniej jest to ostatni rozdział przed przerwą, którą sobie robię. Nie pozostaje mi więc nic innego jak życzyć wam jak najmilszego drugiego miesiąca wakacji :) Do zobaczenia kiedyś :*