Prolog

Prolog

Czemu to robisz? – zapytał spokojnym głosem, jednak dało się w nim wyczuć nutkę zdenerwowania. – Czemu chcesz się tak poświęcić?

- Nie ma sensu teraz o tym dyskutować – odparłam dziwnym, grubym tonem, bębniąc palcami w blat kuchenny i starając się unikać kontaktu wzrokowego. Wystukiwałam pusty rytm, który zupełnie nie współgrał z cichym tykaniem zegara ściennego. – Już dawno podjęłam decyzję.

- Nie musisz przecież….

- Dobrze wiem co robię – powiedziałam, czując dziwna suchość w oczach i ustach. – Naprawdę myślisz... – wzięłam głęboki oddech i zamrugałam kilka razy. – że robiłabym to gdybym nie musiała?

Usłyszałam jego ciężkie westchnięcie, które zmusiło mnie do przeniesienia na niego wzroku. Przeczesał włosy dłonią sprawiając, że potargały się jeszcze bardziej. Gwałtownie przycisnął plecy do oparcia kanapy, kładąc ręce po obu jego stronach. Wzrok miał pusty, utkwiony w wygasłym kominku. 

- Nie rób tego – powiedział niepewnie. – Nie idź.

- Muszę – odrzekłam, tym razem piskliwie podchodząc bliżej. – Myślałam, że tobie też na tym zależy.
Spojrzał na wzrokiem pełnym nienawiści. Nie do mnie. Do moich słów.

- Nie chciałbym tego… nie chciałbym niczego, za taką cenę. – Jego głos był tak chłodny, że przeszły mnie dreszcze.

Przechyliłam głowę w bok, wydając z siebie żałosny jęk i próbując się uśmiechnąć. Usiadłam koło niego po turecku.

- Wszystko będzie dobrze – mruknęłam, starając się by zabrzmiało to jak najpewniej. – Poradzisz sobie, zawsze sobie radziłeś… wiem o tym. Jesteś silny…

- Wystarczy. – Podniosłam wzrok. 
Twarz miał zwróconą w moją stronę, a od jego oczu wciąż bił dziwny, nieznany mi chłód. – Nie potrzebuje twoich zapewnień, o tym że wszystko się ułoży. Nie ułoży się. Gdybym rzeczywiście był silny, wszystkie bliskie mi osoby… - zawiesił na chwilę głos -….nie byłyby martwe. Potrafiłbym je obronić. Nie wiesz jak to jest, gdy na twoich oczach umiera ktoś bliski. A potem żyjesz z tą świadomością, że gdyby tylko nie brakowało ci siły to zdołałbyś go uratować. – Uśmiechnął się smutno. – Więc zdobyłem tą siłę. Tylko w fizycznej formie. Byłem przekonany, że z moimi zdolnościami zdołam obronić swoich przyjaciół. Nie przygotowałem się na utratę kolejnych osób. Jako shinobi… powinienem trzymać wszystkie uczucia dla siebie.  Nie pokazywać tego co dzieje się wewnątrz mnie. I zawsze tak robiłem, ale teraz proszę. Proszę cię, żebyś została.

Poczułam ogromną gule w gardle. Z całej siły zacisnęłam powieki, starając się nie rozpłakać. Przesunęłam ręką po jego włosach. Spojrzałam w jego czarne oczy. Przesunęłam wzrok po jego nosie, aż w końcu zatrzymałam się na rozchylonych ustach. Gula w moim gardle przybierała na sile. Wydałam z siebie dziwny jęk. Przysunęłam się do niego bardzo powoli i musnęłam wargami jego usta. Były zimne i miękkie. Położył ręce na moich ramionach i wcisnął mnie w poduszki leżące na kanapie. Już po chwili poczułam na sobie ciężar. Znajomy ciężar. Szybkie bicie jego serca zdawało się współgrać z moim. Naparł mocno ustami na moje wargi, zanurzając ręce w moich włosach. Pogłębiłam pocałunek czując narastającą rozpacz. Łzy spłynęły mi mimowolnie po twarzy dając upust wszystkim emocjom. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak wiele musiałam stracić i jak bardzo tego tracić nie chciałam. Przejechałam dłonią po jego plecach. Oderwał się od moich ust, opierając łokcie po obu stronach mojej głowy. Był tak blisko. Był to prawdopodobnie ostatni raz, gdy patrzyłam na te oczy.

Załkałam głucho, brutalnie go od siebie odpychając. Całą siłą woli wysunęłam się spod niego i pobiegłam w kierunku drzwi. Nacisnęłam mocno klamkę, rzucając ostatnie spojrzenie za siebie. Siedział na kanapie, oszołomiony, przerażony, wpatrując się we mnie matowymi oczami. Załkałam żałośnie i wyszłam zatrzaskując za sobą drzwi. Nie próbował mnie więcej zatrzymać.